Dones i poetes que escriuen per a recordar-nos qui sóm i d’on venim. I també, és clar, qui són, d’on venen aquestes dones que un dia van decidir escriure perquè tot estava per fer, encara que no sempre fóra possible.

Certeza


Habéis empujado hacia mí estas
piedras.


Me habéis amurallado
para que me acostumbre.

Pero aunque ahora no pueda
ni intente dar un paso,
ni siquiera proyecte fuga alguna,
ya sé que es por allí
por donde quiero ir,
sé por dónde se va.
Mirad, os lo señalo:
por aquella ranura de poniente.

-Carmen Martín Gaite-

 “Después de todo: poesía a rachas”
     Ed, Hiperión, 2001






Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada