Dones i poetes que escriuen per a recordar-nos qui sóm i d’on venim. I també, és clar, qui són, d’on venen aquestes dones que un dia van decidir escriure perquè tot estava per fer, encara que no sempre fóra possible.

LOS POBRES, YA SE SABE...


Fui a comprarle a un pobre
patatas y lentejas.
Los pobres, ya se sabe,
con poco se alimentan.
Entré al supermercado,
él se quedó en la puerta.
Compré lo necesario,
garbanzos y habichuelas.
Los pobres, ya se sabe,
no tienen preferencias.
Productos al vacío
y botes de conserva…
Conforme iba avanzando,
iba dándome cuenta
de que algunos productos,
hay quien no los tolera.
La leche, el pan, la harina…
Puede que tenga alergias…
Y se me iban pasando
cosas por la cabeza.
Café…¿Tendrá en su casa
este hombre cafetera?
Huevos…¿Tendrá butano?
Carne…¿Tendrá nevera?
¿Pescado?…No me atrevo,
y le compré galletas.
¿Y si le llevo helado?
No, que se descongela.
Yogures…¿sin azúcar?
¿naturales? ¿de fresa?
Y así fui, descartando,
restando de la cuenta.
Salí, le di su compra,
me hizo una reverencia.
Y me alejé escuchando
la voz de mi conciencia.
Huevos…¿Tendrá butano?

Carne…¿Tendrá nevera?
Los pobres, ya se sabe,
se comen una piedra…


-Magdalena S. Blesa-





Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada