Dones i poetes que escriuen per a recordar-nos qui sóm i d’on venim. I també, és clar, qui són, d’on venen aquestes dones que un dia van decidir escriure perquè tot estava per fer, encara que no sempre fóra possible.

San Ibuprofeno

San Ibuprofeno
rey de los medicamentos,
santificados sean tus principios activos,
vengan a mí todos tus efectos
que me permiten cada dia cumplir con mi empleo
sin dolores paralizantes.
Para que mi voluntad de trabajadora eficaz y cumplidora
se haga productiva ocho horas cada día
y se borre mi mueca de asco y dolor.

Hágase tu milagro en mis músculos así como en mis huesos.
Dame ahora la analgesia,
tres veces al dia,
para poder trabajar y poder descansar después.

Perdona mi mala boca de improperios al sistema
que te creó para estos fines,
que me obliga a ir más allá de mi cuerpo por seiscientos al mes,
porque yo no perdono al capitalismo que me condena a vivir para comer,
y nos condena sin miramientos a la precariedad.

No permitas que me sienta una privilegiada
y no piense más de lo permitido
ni pregunte más de lo debido,
alivia mi alma así como mi esqueleto,
no me dejes caer en la tentación
de pegar una patada y mandarlo todo al infierno,
y líbrame del mal peor
de no tener un empleo y esperanza.

-Patricia Olascoaga- 

"Tenemos la canela". Ed. Neopatria.


Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada